In mei nam ik, met de NVO2 delegatie, deel aan de 2015 ATD, de jaarlijkse Internationale conferentie en expositie voor Alliance voor Talent Development: “ICE, ICE”, baby. De afgelopen vijf jaar heeft de CEO van de ATD, Tony Bingham, zich sterk gemaakt voor mobiel en sociaal leren. Zijn argumenten zijn fascinerend, zijn feiten kloppen, zijn uitvoering is voorbeeldig. Maar, nu het aantal conferenties dat ik bijwoon zich opstapelt, krijg ik het gevoel dat er een onverteld verhaal zit, achter de verhalen die we onszelf vertellen.

In Nederland wordt de commerciële HRD-industrie, de bedrijven die op maat gemaakte leeroplossingen en –trainingen maken en aanbieden, kleiner en kleiner. In sommige gevallen zijn ze gehalveerd in grootte en omzet in de afgelopen vijf jaar.

Wat is er aan de hand?

Mijn enthousiasme voor Clayton Christensen en zijn manier van denken over ‘verstorende innovatie’ (‘disruptive innovation’) is een publiek geheim. Clayton beschrijft dit soort ontwrichtingen als het moment waarop iets dat duur en ingewikkeld is, goedkoop en eenvoudig wordt. Sommige experts zien SMAC: Social ,Mobile, Analytics, Cloud, als de grootste veroorzakers van deze vorm van innovatie. De vraag is dan: “wanneer wordt jouw industrie geSMACt?”. Naar mijn mening is dit binnen HRD al sinds 2009 gaande.

De golf van ontwrichtende innovatie die ons vakgebied overspoelt, stelt ons voor interessante uitdagingen. De tools die we allemaal gebruiken voor formeel en informeel leren worden zo goedkoop en eenvoudig, dat mijn universitaire diploma inmiddels geen vereiste meer is. We zijn aangeland op het punt waarop iedereen leerinterventies kan creëren. Ondertussen zijn de deelnemers in onze (geflipte) klas- en trainingslokalen ook trainers geworden en delen experts hun expertise en content gratis via MOOC’s, blogs, Tweets, Facebook, of anderszins.

Maar aan de andere kant, dwingen mondialisering, VUCA, en de
opkomende economieën ons ertoe om onze snelheid van leren te versnellen. De feiten en cijfers zijn shockerend. De inhoud van de New York Times op zaterdag bevat meer informatie dan een gemiddeld persoon de 17e eeuw in zijn gehele leven absorbeerde. Wat wij onze studenten leren in hun eerste jaar, is alweer compleet verouderd op het moment dat zij klaar zijn met studeren. 8 van de 10 banen waar wij studenten voor opleiden bestaan nog niet wanneer zij beginnen met hun studie.

In het kort: we zien in onze leerindustrie een enorme verstorende innovatie plaatsvinden en tegelijkertijd is er sprake van een ongekende behoefte aan leren! De echte vraag is niet hoe wij mobiel of sociaal leren omarmen. De echte vraag is: “welke rol kunnen wij spelen als spelers in deze ontwrichtende tijden voor ons vakgebied?”. “Hoe kunnen we de weg vrijmaken voor leren voor onze planeet, onze mensen en onze organisaties?”. “Welke rol spelen we, om niet alleen operationele perfectie te bereiken, maar om onszelf en onze organisaties te helpen transformeren, met als basis de toenemende vloeibaarheid van de omstandigheden waar in we leven?”. 

Ons vakgebied heeft de sleutel naar die toekomst in handen: als we deze kans grijpen en ons geheime dagboek met elkaar gaan delen!