Het is geen geheim dat ik gepassioneerd ben door het ontdekken en laten floreren van talent binnen organisaties. Met ROI on Talent heb ik van mijn missie mijn levenswerk gemaakt.

Waarom juist deze focus? Mede, en misschien zelfs wel vooral omdat er op dit gebied nog zoveel winst te halen is. Uit onderzoek door DDI en de Conference Executive Board onder 35.000 – 50.000 werknemers wereldwijd blijkt dat slechts 11-17% zeer betrokken is. 40 tot 70% is enigszins betrokken. 10 – 20%, een percentage dat me verontrust, is totaal niet betrokken, zitten slechts hun tijd uit, of erger nog, ondermijnen hun organisatie of baas door er in het slechtste geval zelfs kwaad over te spreken. Gallup schat dat deze werknemers hun organisaties in het Verenigd Koninkrijk alleen al $64.8 miljard dollar kosten.

Betrokkenheid 'an sich' is al reden genoeg om actie te ondernemen, maar tegelijkertijd lopen we tegen de twee grote talentparadoxen van deze tijd aan. In de eerste plaats constateren we enorme werkloosheid in alle ontwikkelde landen, variërend van 0,5% in Qatar, tot 50% van de jeugd in Spanje, en 27,3% in totaal in Griekenland. Tegelijkertijd worstelen bedrijven met openstaande vacatures: in Nederland staat de teller, alleen al in de industriële sector op 150.000.

De tweede paradox is opmerkelijk: we overvragen talent binnen onze organisaties, terwijl ze zich tegelijkertijd onvoldoende benut voelen. Het cognitieve voordeel van onze talenten is nog steeds een nauwelijks aangeboorde bron. In alle talentprogramma’s die ik heb gemaakt, wordt daarom van de deelnemers gevraagd om zich in te zetten voor een strategisch project naast hun dagelijkse werk, terwijl ze hun reguliere KPI’s vasthouden.

Het oppakken van een pittig project naast een dito pittige baan, zet de deelnemers onder druk en vergt een vermogen om prioriteiten te kunnen stellen. De tijd om te reflecteren, het grotere geheel te zien, en langzaam te denken, in plaats van alleen maar snel, die tijd lijkt er niet te zijn. Het dagelijkse werk vraagt vaak zoveel van hen, dat ze soms alleen thuis de tijd vinden om strategisch na te denken. Hierdoor ontstaat een gekke situatie. Onze schaarse privé-tijd is er toch juist voor om weer nieuwe energie op te doen met vrienden en familie? Waarom zouden we uitgerekend dan tijd moeten uittrekken om het meest belangrijke aspect van ons werk op te pakken?

Zo, to zover, mijn persoonlijke agenda. Ik wil talent en organisatie verschillende mogelijkheden bieden om maximaal gebruik te maken van hun onaangeboorde talenten. Simultaan laten bloeien van talent én zakelijke resultaten: dat is wat mij drijft.

Wat denk jij? Wat drijft jou om het beste in talent naar boven te halen? Ik lees graag jouw gedachten hierover.